Krok za krokiem, kilometr za kilometrem, dzień po dniu… Wędrówka długodystansowa jest sposobem podróżowania, którego trzeba się nauczyć, aby go pokochać, ale gdy ktoś już raz złapie wiatr we włosach, wciąż będzie wracał do trekkingowej pasji. Nagrodą za znoje mozolnej pieszej podróży z całym dobytkiem na plecach jest wolność, nieograniczony kontakt z naturą i możliwość zobaczenia wielu ciekawych miejsc, które pomija się jadąc samochodem, pociągiem czy innymi środkami transportu. Pokonując kolejne przewyższenia na górskich szlakach długodystansowych nie raz ciężko złapać oddech, jednak po osiągnięciu szczytu, radość z dokonanego wyczynu oraz zachwyt nad pięknem krajobrazu wynagrodzą wszystkie trudy.

W Polsce mamy około 150 szlaków, które liczą powyżej 50 kilometrów, zarówno w górach, jak i na nizinach. Umownie przyjmuje się, że szlak określany jest jako długodystansowy, gdy ma co najmniej 100 km. Przeciętny turysta musi zatem poświęcić na jego przejście więcej niż dwa dni. 

Dla amatora pokonanie kilkusetkilometrowego dystansu może stanowić spore wyzwanie. Dlatego każdorazowo wędrówka długodystansowa wymaga odpowiedniego przygotowania – zaplanowania dziennych odcinków, miejsc zaopatrzenia w jedzenie, zaplanowania noclegów, czy też przygotowania fizycznego oraz psychicznego. Kondycja psychiczna jest nawet ważniejsza, ponieważ gdy pojawi się naturalne zmęczenie, dopadnie nas ulewny deszcz, będziemy zmagać się z samotnością, pozytywne nastawienie pozwoli mimo wszystko iść naprzód. Na tak zwanym „spontanie” szanse na pokonanie szlaku długodystansowego w całości są niewielkie i niosą ze sobą dość duże ryzyko kontuzji.